Steven Troch Band (B) Blues SR&BC Stekene (04-03-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: SR&BC Stekene info band: Steven Troch © Rootsville 2022

Neen, het was geen aprilgrap. Er was echt een optreden gepland in de Stekense Bluesclub. Allen daarheen dus. Na het débacle (enfin dat vond ik toch) van NP Presley bij het laatste optreden, was nu gekozen voor échte Blues, met hoofdletter a.u.b. Deze keer zelfs van eigen bodem en gelijk hadden ze. Waarom in het buitenland gaan zoeken, terwijl er hier in België meer dan genoeg getalenteerde bands rondlopen.

Met de winnaar van de laatste Belgian Blues Challenge en Belgisch vertegenwoordiger op het komende EBC in Malmö, mochten wij de Steven Troch Band verwelkomen.

Steven en zijn kornuiten zijn ondertussen meer dan een vaste waarde in onze blues scene. Deze band hoeft echt niet aan het grote blues publiek te worden voorgesteld, want ze hebben heel Europa als doorkruist om iedereen te besmetten met het blues virus. Dat is wat anders dan het coronavirus. Ondertussen heeft de band al wat veranderingen meegemaakt en vinden we naast Steven zelf en ouwe getrouwe Liesbeth Sprangers aan de bas, gitaarslinger Matt T.Mahoney en vandaag geen Bernd Coene aan de drums maar wel Dennis De Gier. Dat het ging swingen was hierbij een zekerheid.

Heel veel volk was er niet afgezakt naar Stekene, maar wel genoeg om “Willy’s Place” aangenaam te vullen en daar waren veel bekende gezichten bij. Geen 2 sets deze keer maar Steven mocht anderhalf uur lang volop gas geven en dat liet hij zich geen twee keer zeggen.

Steven heeft net een spiksplinternieuwe schijf uit genaamd “The Call” en daar zouden wij een stevige greep uit krijgen, zoals spitsafbijter ‘Call of Cornholio’ een rumba-achtig instrumentaaltje dat ons onmiddellijk in tropische sferen bracht en met deze temperaturen konden wij die opwarming goed gebruiken. Met de daarop volgende ‘So Much To Do’ en ‘Slow’ serveerde hij terug 2 van zijn oudere nummertjes. ‘Bad Taste’ was er dan weer eentje van het nieuwe album alsook het fijne ‘Gettho Gap’. Het klonk allemaal heel smooth en professioneel zoals altijd.

Dennis en Liesbeth hielden het ritme strak, zeker Dennis roffelde “metronomisch” op zijn drumstel. Dat Matti een gitarist van hoog niveau hoef ik niemand meer te vertellen en vandaag bewees hij alweer wat een talent hij in zijn vingers zitten heeft. Steven is dan weer de man die de teugels in handen houdt en ons vergast met scherpe harpsolo’s. Dat noem ik nu eens blues van de bovenste plank al zeker met songs als het aanstekelijk op de dansspieren werkende ‘Long Long Beard’ en de knappe dingen die Steven weet te persen uit zijn Mississippi saxofoon in ‘I Wanna Sleep’, het beter werk met andere woorden.

Geen enkel zwak punt te vinden in hetgeen dit viertal aan de man brengt. We kregen nog een aantal nieuwe songs te horen met ‘The One You Can Rely On’, ‘Bad Times’, ‘Easier To Be Myself’ en voor wie dacht dat ska niet te combineren valt met blues, wel die moet dan maar eens goed luisteren naar ‘Waiting’...schitterende nummer man !

Het fijne aan deze band is ook dat zowat alles wat ze brengen van eigen makelij is en dat verdient meer dan een extra pluim om op Steven’s ,al rijk gevulde hoed, te prikken. Komt er dan nooit een covertje aan te pas? Toch wel maar daar moesten we bijna tot aan het einde voor wachten, wanneer ‘9 Below 0’ van Sonny Boy Williamson aka Rice Miller, door de boxen knalde. Hierna mochten we op de ‘White Line Express’ stappen “sit down and relax” en lieten we ons richting einde van deze schitterende avond rijden met als afsluiters ‘Mr Jones’ en ‘Loose Your Head’ en dat laatste noemen ze ook ‘going out with a BANG !” Dit noem ik eens een afsluiter van formaat.

Meer dan verdiend gingen de handen op elkaar om de appreciatie te tonen voor wat dit viertal ons net had geserveerd. En niet te vergeten mannekes en meiskes, “c’est du Belge !”

Tot de volgende !!

Marcel